Vaak werd ik urenlang opgesloten op mijn kamer. Dan voelde ik mij enorm eenzaam en in de steek gelaten door mijn vader en moeder. Na verloop van tijd werd mijn moeders partner steeds agressiever en mishandelde hij mijn zusje en mij dagelijks. Als ik tijdens de mishandelingen begon te gillen drukte hij mijn keel dicht, zodat ik geen geluid meer kon maken. Op deze momenten voelde ik een onbeschrijfelijke doodsangst en machteloosheid. Ook nu ik deze woorden opschrijf, herbeleef ik de situaties weer. De koude rillingen lopen over mijn lijf.

Om te voorkomen dat mijn keel steeds dicht gedrukt zou worden, had ik mijzelf aangeleerd mijn gevoel uit te schakelen, zodat ik de pijn beter kon verdragen. Door naar binnen te keren en in mijn hoofd te gaan ‘zitten’, kon ik volledig uit tunen. In die jaren ontwikkelde ik mijn intuïtie tot in de perfectie. Onbewust was ik non-stop aan het scannen op gevaar. Hier werd ik heel goed in. Ik wist altijd precies hoe zijn pet stond en handelde hier ook naar, hierdoor kon ik soms voorkomen dat hij weer agressief werd.

Als kind moest ik de meest verschrikkelijke martelingen doorstaan. Een herinnering die me is bijgebleven is van die keer dat ik urenlang op één been moest staan, met mijn handen en armen gestrekt naar voren. Iedere keer als mijn opgetrokken voet de grond raakte, kreeg ik een harde tik met een hengel op mijn lichaam. Ik voelde mij machteloos en ik was ontzettend bang. De haat die ik voor deze man voelde, zorgde er echter voor dat ik mijzelf letterlijk staande kon houden.

Ook herinner ik me de avonden dat ik door hem meegenomen werd in de auto. Dan moest ik urenlang in de auto wachten, terwijl hij tot diep in de nacht aan het gokken was in een Turks koffiehuis. Iedere keer voelde ik mij hopeloos, wanhopig en bang als hij me weer meenam.

Tijdens mijn laatste jaar op de lagere school begonnen de fysieke mishandelingen af te nemen, de emotionele mishandelingen gingen wel door.

Basketball

Op mijn 14de begon ik met basketballen bij Red Stars in Soest. De sporthal was altijd een plek waar ik graag was, daar voelde ik me veilig en op mijn gemak. Ook kon ik daar wel kind zijn, zonder de angst en de stress waarmee ik thuis moest dealen.

Op mijn 16de vertrok ik naar Amerika om te gaan basketballen voor de Hoover Husky’s in Des Moines Iowa. Mijn wens was om na twee jaar High School te gaan spelen voor een universiteitsteam. Ik wilde een nieuw leven opbouwen, weg van alle problemen thuis.

De periode dat ik in Amerika woonde, vond ik fantastisch. Ik verbleef bij een liefdevol gastgezin, bestaande uit een vader, moeder en drie kinderen. Mijn leven bestond uit school, basketbal, fitness, gamen met vrienden, in de natuur zijn en fastfood🤣🤣. Dit leventje zonder angst en stress beviel mij wel!

Ondanks dat ik verschillende studiebeurzen aangeboden kreeg, kwam er vroegtijdig een einde aan mijn droom. Nadat mijn moeder mij huilend belde en vertelde dat zij zwaar was mishandeld door haar vriend, besloot ik terug te keren naar Nederland. Ik kreeg het 'briljante' idee dat ik haar moest gaan redden, dus zette ik mijn eigen gevoelens en behoeftes aan de kant en keerde terug.

In Nederland was het moeilijk om mijn draai te vinden na alles wat er gebeurd was. Ik had geen zin om aan een opleiding te beginnen en begon met werken. De vriend van mijn moeder verdween uit mijn leven. Ik voelde mij opgelucht en was blij dat het voorbij was.

Eigenlijk was toen het moment aangebroken om te gaan herstellen. Een bezoek aan een psycholoog had misschien een goed idee geweest, maar er werd thuis niet gepraat en we gingen door met leven alsof er niets was gebeurd. Uiteindelijk maakte ik in 2008 de keuze het contact met mijn moeder te verbreken.

Voelen of verdoven

Ik was alweer een paar jaar in Nederland en begon interesse te krijgen in houseparty's. Naast mijn werk als postbode, dook ik in het weekend helemaal in de housescene. Ook begon ik verdovende middelen te gebruiken, omdat dit mij een gevoel gaf dat ik nooit eerder had ervaren.

Er wordt gezegd dat mensen verdovende middelen gebruiken om pijn te verdoven, ik nam ze juist om te voelen. Met een pilletje op voelde ik vreugde, verbondenheid, liefde en vriendschap; vooral het ervaren van liefde was een nieuw gevoel voor mij. Helaas waren deze gevoelens altijd van korte duur en volgde na het weekend steevast een periode van emotionele pijn, waardoor ik liever wegvluchtte van mijn pijnen. Om niet te hoeven voelen, leidde ik mezelf af door veel te werken, te veel eten en de tv was ook een prima afleiding. En zo kwam ik in de welbekende vicieuze cirkel terecht.

Als ik terugkijk op deze periode, zie ik mijzelf als een 'vrolijke' beschadigde jonge vent die met heel veel pijn en verdriet te dealen had.  Een jonge vent die allerlei coping mechanismes tot in de perfectie doorontwikkeld had en eigenlijk alleen maar bezig was met overleven.

Uiteindelijk waren het de feesten en de verdovende middelen die mij door deze periode heen sleepten. Dit klinkt misschien raar, maar het was mijn manier van letterlijk mijn pijnen overleven, zodat ik niet uit het systeem zou stappen.

Op mijn 26e ontmoette ik de moeder van onze twee zoons, en besloot ik dat het tijd was geworden om serieuzer in het leven te gaan staan. Ik kreeg de mogelijkheid om voor defensie te gaan werken, waar ik na een jaar als burger de militaire dienst inging.

Ik nam een coach in de arm en al snel bracht zij meditatie ter sprake, dat leek iets voor mij te kunnen zijn. Mediteren had ik nog nooit gedaan, maar dankzij het internet begon ik vol goede moed aan mijn eerste meditatiesessie. Mijn plan was om het een uur vol te houden. Dat ging echter niet zoals gepland! Na slechts 1 minuut werd ik overweldigd door mijn gedachten en lichaamssensaties. Dus dat uur werd teruggebracht tot 1 minuut en dat bouwde ik langzaam op. Dankzij het mediteren merkte ik dat mijn gedachten kalmeerden en mijn gespannen lichaam tot rust kwam.

Er kwam een moment dat ik tijdens mijn meditaties begon te ervaren dat ik niet alleen was in de ruimte. Ik voelde dat mijn handen werden aangeraakt en soms leek het alsof mijn hele lichaam een knuffel kreeg. Iedere keer als ik deze ervaring had, voelde ik warme tintelingen door mijn hele lijf en ervaarde ik heel veel liefde.

Deze ervaringen deelde ik met mijn coach en ik vertelde haar dat ik nieuwsgierig was geworden naar wat dit kon zijn. Toen zij mij vroeg of ik zeker wist dat ik deze richting op wilde gaan, antwoordde ik volmondig ja. Dit was het begin van mijn spirituele ontwaken en ik ben dankbaar dat deze coach mij op weg heeft geholpen.

Inmiddels was ik al een tijdje zoekende naar wat ik precies wilde gaan doen buiten defensie en opeens wist ik het: ik wilde kindercoach worden. Gezien mijn verleden leek mij dit een prima keuze. Zo belandde ik bij de Magie van Kindercoaching. Tijdens de tweejarige opleiding was ik de enige man in de groep. Dat was even wennen voor iemand die binnen de krijgsmacht voornamelijk met mannen had samengewerkt. Het proces van verzachten en het leren dieper te verbinden met anderen kon beginnen. Deze lieve vrouwen hielpen me daar ontzettend bij. Ik voelde me gesteund en kon mezelf echt gaan ontdekken, zonder het gevoel te hebben dat er over mij werd geoordeeld.

Gedurende deze twee jaar maakte mijn ontwaken reuzensprongen. Ik las boeken van Tolle, Dr Dyer, Els van Steyn en er verschenen nog veel meer auteurs op mijn pad. Dat wat resoneerde, probeerde ik in mijn dagelijkse leven toe te passen, waardoor het beeld dat ik had van mijzelf en van de wereld om mij heen begon te veranderen.

Tijdens de opleiding besefte ik dat het werken met kinderen niet mijn roeping was, maar dat ik deze opleiding volgde voor het healen van mijn eigen trauma. Ik wilde mijzelf verder blijven ontwikkelen en daarom startte ik met een opleiding Intuïtieve Ontwikkeling, gevolgd door healing. Mijn conditioneringen, angsten, overtuigingen en trauma begon ik steeds beter te (h)erkennen. Steeds weer verschijnt er een diepere laag die gezien wil worden. Daar ga ik dan weer mee aan de slag, zodat ik weer een laagje van de ui kan afpellen. Inmiddels ben ik gestart ik bij het IVSW met de opleiding Familieopstelling, waar ik nog meer verdieping en verrijking hoop te gaan ervaren en ik  mijn innerlijke groei in beweging kan blijven houden.

Liefde

In 2001 leerde ik de moeder van mijn kinderen kennen. Aan het begin van onze relatie en tijdens een groot deel ervan, worstelde ik met mijn onverwerkte emotionele en fysieke trauma's. Dit zorgde ervoor dat ik niet in staat was een diepere verbinding aan te gaan. Desondanks was er wel degelijk liefde tussen haar en mij en waren er heel veel mooie dingen die ons verbonden.

Dankzij mijn transformatieproces begon ik steeds meer te veranderen, terwijl ook mijn ex-partner op haar eigen manier doorontwikkelde. We merkten dat we op verschillende paden belandden, waardoor we langzaam uit elkaar groeiden en elkaar uiteindelijk verloren. Eind 2022 besloten we samen elkaar los te laten.

De periode die hierop volgde ervaarde ik als zwaar. Ik werd geconfronteerd met delen van mijzelf die ik nog niet kende en die niet leuk waren om onder ogen te zien. Ook kwam ik erachter dat ik mocht gaan werken aan het vermogen om echt te kunnen voelen, hier woorden aan te geven en eerlijk tegenover mezelf te zijn.

Inmiddels delen we het co-ouderschap en ik kan met trots zeggen dat ik vind dat we dit heel goed doen, want uit ervaring weet ik in ieder geval hoe het niet moet 😉.

Een jaar of drie geleden ontmoette ik Pauline en we raakten bevriend. Naarmate de tijd vorderde werd onze vriendschap hechter en spendeerden we steeds meer tijd met elkaar. Wandelend praten over het leven was onze favoriete bezigheid, naast koffietjes drinken en soepjes eten. Tegen eind 2023 voelden we beiden de wens om uit te zoeken of onze verbinding meer dan alleen vriendschap was. Hieruit ontstond een prachtige liefdesrelatie, waarvoor ik enorm dankbaar ben.

-Manfred-

Copyright 2023 Bewust in Zijn | Alle rechten voorbehouden | privacy